Mika

Vorig weekend waren mijn neefjes op bezoek hier aan de vaart. De oudste is nu zes. Die gaat naar groep drie. In mijn hoofd is dat nog altijd de eerste klas. Ik weet nog hoe heerlijk ik het vond om te leren schrijven. Tussen de lijntjes. Letters. Woorden. Zinnen maken. Het prikkelde alles in mij.

Er staat een meisje met een klassiek gezicht voor me, gekleed in een kantig jurkje. Ze staat op dunne zwarte hakken en heeft haar donkere haar strak in een knot. Je zou haar zo achter een harp in een orkest kunnen voorstellen. Sterker, zij is harpiste. Tot zover klopt het beeld. Ik weet nog dat

Twee jaar geleden won ik bij Qmusic een reis naar Portugal. (Ja, dat kan dus echt!) Ik had bij toeval de radiozender op Q staan en hoorde eigenlijk alleen: SMS a b of c naar dit nummer. Laat ik dat nu eens doen, dacht ik toen. Geen idee dat ik daarmee in de race was

De hulp-Sinterklaas werd in het leven geroepen toen de kindjes te slim werden en zelf ook wel konden bedenken dat Sinterklaas met z’n lange mijter niet op één avond over alle daken kon galopperen met Amerigo.  Mijn vader trok in de jaren ’80 ook eens de hulpmijter aan en bezocht de eerste klas (groep 3)

Het gebeurdt niet vaak dat je teksten leest waarvan je denkt: dit kan toch niet waar zijn? “Ik vraag me af waar de oorzaak ligt dat jullie die deetjes en teetjes maar niet onder de knie krijgen”, zei ik tegen de studenten aan wie ik drie opfriscolleges Nederlands geef. “Maar het dictee ging ook wel

Op station Amsterdam Sloterdijk stap ik uit voor een interview voor de FOPPE. Over de Afsluitdijk had ik die ochtend vanuit de bus een prachtig strakke horizon gezien. Het gekrijs van de meeuwen die ik over het water zag scheren, hoorde ik in gedachten. ’t Is maar een klein stukje van Friesland naar Amsterdam, al

Langs de Dokkumer Ee reed ik altijd op m’n mountainbike van Leeuwarden naar Dokkum. Daar stond ik op het bruggetje bij het keerpunt van de Elfsteden en keek het stadje in. ‘Hier wil ik wonen’, dacht ik dikwijls. Ik studeerde toen nog, maar zag de charme van Dokkum wel. Klein Amsterdam noemde ik het in

Wie mij langer kent, weet het: ik ben een sul als het om spreekwoorden gaat. Ik verhaspel ze. Haal alles door elkaar. Maak van een schaap een kip bijvoorbeeld. Nog nooit een groep kippen over een dam zien springen, da’s waar, maar het gaat om de achterliggende boodschap en die begrijp je. Of het nou

Het was ’t broertje van mijn eerste Friese vriendje dat me de taal wel een beetje wilde bijbrengen. Er werd thuis in Makkum standaard Fries gesproken en als import verstond ik daar niet veel van. Samen met Jente nam ik de tiidwurden door en spelde zinnetjes zoals ik het sinds de middelbare school niet meer

“Hoe zullen we ons kind noemen?” Gelukkig heb ik nog nooit voor die keuze hoeven staan. Het lijkt me een crime. En omdat ik zelf geen kinderen heb, is het des te makkelijker om namen af te zeiken à la De Vliegende Panters. Zelf kende ik ooit een Adje. Afgekort of course, van Adelbrecht zo