De hulp-Sinterklaas werd in het leven geroepen toen de kindjes te slim werden en zelf ook wel konden bedenken dat Sinterklaas met z’n lange mijter niet op één avond over alle daken kon galopperen met Amerigo.
Mijn vader trok in de jaren ’80 ook eens de hulpmijter aan en bezocht de eerste klas (groep 3) van mijn basisschool. Eén kleine koter was deze kersverse goedheiligman te slim af en draaide het hoedje van papier om toen hij voor m’n vader stond. Zijn naam die de juf daarop had geschreven zat daardoor op de achterkant van zijn hoofd.
“Nou Sinterklaas, zeg nu maar eens hoe ik heet. Dat weet u plotseling niet meer hè?” Toegegeven: slim kindje. Mijn vader stotterde wat met een lage stem, zodat het toch nog gewichtig klonk. Hij zal iets over ouderdom gezegd hebben misschien, maar op de naam van het kindje kwam hij natuurlijk niet.
Tevreden liep het jongetje met de handen in de zij weg. Hij had Sinterklaas wel door, die zogenaamd àlle namen van de kinderen kende. HA! Maar toen hij zich had omgedraaid riep mijn Sint met zware stem: “JASPER! Kom jij eens onmiddellijk terug bij de Sint!”, schrok het kereltje toch wel zo! Hij wist het dus TOCH, die ouwe baard!
Hoe kom je nu bij dit verhaal terwijl het eind december is en alle Sinterklazen hun baarden alweer hebben afgeschoren, denkt u wellicht. Ach ja, je zoekt eens een bruggetje. De ene keer is die wat langer dan de andere keer. Vandaag ben ik hulp-postbode. Dat is van een heel ander kaliber dan degene die cadeautjes door de schoorsteen gooit, ik hoef ook geen speciaal pakje aan (al heeft de TNT vast wat kleding over), maar deze week ben ik het foldermeisje van m’n moeder. In het kader van ‘Doe eens iets anders’. Of de zaken slecht gaan? Nee nee, wij sparen voor onze vakantie! Lees meer…