Zeg maar gerust zes kersen! In 2021 kreeg ik een bijzonder mooie schrijfopdracht van een woningcorporatie. Ik mocht verhalen optekenen van wijkconsulenten. Dat zijn mensen die bij huurders thuis komen en zien wanneer extra ondersteuning nodig is. Nouja, ‘zien wanneer extra ondersteuning nodig is’, daarmee doe ik hun werk eerlijk gezegd danig tekort. Deze mensen zetten echt alles op alles om bewoners te helpen.
Armoede, eenzaamheid, psychische kwetsbaarheid, taalproblemen, vervuiling en verwaarlozing, financiële problemen; het is nog maar een kleine greep uit de levensomstandigheden waarin mensen kunnen verkeren. Elk interview was aangrijpend. Het maakte me bovendien duidelijk hoe veilig en rijk mijn eigen leven is. Het besef uit een liefdevol nest te komen. Het besef mijn talent te kunnen leven en te kunnen delen…
Tijdens zo’n interview kan ik met verbazing en verwondering zitten luisteren, terwijl ik mee typ met de wijkconsulent die zijn of haar verhaal vertelt. Ik laat zo’n verhaal eerst bezinken en vaak midden in de nacht (als mijn hoofd rust krijgt en volledig stil is) komt binnen hoe ik het op papier zal zetten. Dat schrijven gaat vervolgens vanzelf. Pas op het moment dat ik het voorlees aan mijn liefde, komen de tranen.
Tranen?
Ja… als ik een verhaal lees over een vrouw van tachtig die al jaren op een stoel slaapt tussen al haar verzamelde spulletjes – in een woning waar de dozen tot aan het plafond toe opgestapeld staan – en de wijkconsulent de vrouw (na lang praten; eerst een paar keer door de brievenbus, uiteindelijk zittend op een doos tegenover haar) zo ver krijgt dat ze een paar dozen aan de kant mag zetten om daar een bed voor haar te plaatsen, waar de vrouw vervolgens dankbaar op in slaap valt, ja… dan moet ik ineens huilen.
Dit zijn ware verhalen.
Dit gaat over het leven, zo puur en zo rauw als het is.
Diep respect heb ik voor de wijkconsulenten die zich inzetten voor mensen die het (al dan niet tijdelijk) zelf niet kunnen rooien. In de huidige (komtie): participatie-maatschappij wordt van mensen verwacht dat zij (komtie): de regie houden over hun eigen leven. Dat betekent: zelfstandig leven. Verantwoordelijkheid dragen. Je eigen shit opruimen. Maar voor heel veel mensen is dat helemaal niet zo gemakkelijk. Gelukkig zijn er wijkconsulenten en andere mensen die hun beroep ervan hebben gemaakt om hun medemens te helpen.
Je kunt iemand niet redden, maar je kunt iemand wel het gevoel geven dat hij niet alleen is.
Dat is geloof ik waarom we bestaan.