Het is 2013 als ik in Groningen met de Hara opleiding Hatha Yoga start. Onze wijze leermeester Janna vraagt: “Wat is jouw leerdoel voor de komende jaren?” Dat is me direct helder: ik wil van mijn oordelen af. Mijn geest is namelijk sneller dan het licht. Nog voordat ik er zelf iets over kan zeggen, sjeest die geest er alweer overheen! Destijds was dat killing. Zag ik bijvoorbeeld een voluptueus mens op een klein brommertje rijden, dan riep mijn geest: “Hé jij daar! Je kunt beter de fiets pakken!” BAM! Stempel. Oordeel. En: verdeeldheid.
Met veel genoegen en gemak dronk ik in die tijd op een avondje een sixpack Belgische bieren leeg, om de volgende ochtend rustig in kleermakerszit te mediteren op m’n yogamatje. Er kwam een moment dat ik op de muur van mijn slaapkamer schreef: ‘Het is maar welke keuze je maakt.’ Die ene zin heeft me – samen met yoga en meditatie – uiteindelijk van de alcohol afgeholpen.
Heeft mij dat een ander mens gemaakt?
Nee, in de kern blijf ik dezelfde, ongeacht de keuzes die ik maak.
Ook had ik in die tijd last van aangeleerde oordelen rond vrouwen. Ik kwam uit een milieu waar met veel bombarie werd geroepen: “Vrouwen? Je kunt beter kippen houden!” En daar werd dan HEEL hard om gelachen. Ik stampte met mijn vuist op de knie en lachte mee. “Hahaha!”, meer uit ongemak (onder het motto: ‘If you can’t beat them, join them’), dan dat ik het nou echt zo grappig vond, want ik houd van vrouwen. Maar van de weeromstuit hoorde ik mijzelf in andere situaties ook ineens zeggen: “Och jemig, echt typisch vrouwen! Je kunt beter kippen houden.”
Op het moment dat ik stil kwam te staan in mijn leven doordat mijn evenwichtsorgaan ermee ophield, werd ik mij bewust van al die oordelen en gedachten die telkens met me aan de haal gingen. Ik wilde dat niet meer. De pijlen waarmee ik schoot, konden dodelijk zijn. Gelukkig hoorde niemand mijn gedachten, maar ik zelf wel, voortdurend!
In die periode heb ik geleerd dat stilstand vooruitgang is.
Ik kreeg de uitnodiging om naar binnen te gaan, om te luisteren wat er in mijn binnenwereld allemaal leefde. Door yoga en meditatie creëerde ik stilte. Daardoor hoorde ik naast mijn geest ineens ook mijn hart en dat vertelde een heel ander verhaal. Een wijze boeddhist leerde me: “Als je met een wijsvinger naar iemand anders wijst, dan wijzen er nog altijd drie vingers naar jezelf.” Met andere woorden: met elk oordeel dat jij velt over een ander, veroordeel jij jezelf in drievoud.
De afgelopen weken kreeg ik opnieuw de uitnodiging om naar binnen te gaan, doordat er een virus in mij rondwaarde. En daar waar de wereld in de fik staat en iedereen over elkaar heen buitelt om giftige pijlen te schieten in een strijdveld vol meningen, voelde ik ten diepste: in onze kern kunnen we niet geraakt worden.
- Als ik diep in iemands ogen kijk, dan kijk ik in de spiegel van mijn ziel.
- Als ik voorbij mijn oordelen tegenover iemand sta, dan voel ik eenheid.
- Als ik mijn aandacht richt op iemand die niet in mijn buurt is, dan voel ik een diepe verbinding, die voorbij gaat aan ruimte en tijd.
Als het tijdsgewricht waarin wij nu leven mij persoonlijk iets leert, dan is het eerder het gevoel van EENHEID, dan van verdeeldheid. Terwijl ik aan de oppervlakte getuige ben van verdeeldheid en af en toe buk voor een pijl, voel ik ten diepste verbinding met iedereen.
Wij zijn namelijk allemaal hetzelfde, ongeacht de keuzes die we maken. In onze kern bestaan wij uit licht en liefde. Daar zit een pakketje omheen van lichaam en geest, dat is alles. Hoe meer wij die drukke geest geloven en hoe meer wij ons identificeren met het lichaam, hoe verder we verwijderd raken van onze essentie. In onze kern is het namelijk licht. Onze kern is oordeelloos bewustzijn. Onze kern is liefde.
Dat wat je aandacht geeft groeit.
We kunnen de pijlen naar buiten richten, of naar binnen.
Het is maar welke keuze je maakt.