Zielenbericht Liefde

Waar mensen zien dat liefde iets is dat komt en gaat, is dat puur perceptie vanuit het oog, niet vanuit het hart. De beweging van komen en gaan, kun je zien als heen en weer: een pulserende beweging. Zie het als hartslag. Zolang het geluid op de monitor klinkt en de meter blijft uitslaan, klopt het hart. Zodra de meter stopt, klinkt één toon en ontstaat op de monitor een rechte lijn, maar daarmee eindigt de liefde niet, want in die lijn, die lange toon, ligt ook muziek verborgen. Een toon is nog altijd trilling en trilling is energie en in die energie ligt muziek verborgen.

C’est le ton qui fait la musique

Als het hart stopt met kloppen, gaat de muziek nog altijd door en in die muziek ligt de liefde die oneindig is. Zie, dus het hart hoeft niet te kloppen om liefde te zijn, het is slechts de ervaring van liefde die het hart sneller laat gaan en zulke liefde kan voor elk mens bestaan. Daarmee maakt het weggaan van de mens die liefde doorleeft geen verdwijning van de liefde zelf. Het is slechts een beweging fysiek naar een andere plek, een plaats waar het hart weer ruimte krijgt om te voelen en zich te voeden met nieuwe energie die op de notenbalk weer nieuwe verrassende klanken kan laten verschijnen. 

De mens gunt elkaar de klanken van de liefde niet. De mens kijkt naar het muziekblad met alleen de eigen ogen in de veronderstelling dat die muziek alleen voor hem of haar is bestemd. Maar de verspreiding van muziek kent geen einde. De laatste toon die is geslagen klinkt tot in de eeuwigheid door en kan altijd gehoord worden door de luisteraar die luistert zonder oor. 

Het is niet ons gehoor dat de muziek waarlijk binnen laat komen, maar ons hart. Daar bevinden zich de snaren die gaan trillen doordat de liefde binnenkomt. Het is de frequentie, de plek van afstemming, die zorgt voor overeenstemming; het moment waarop het hart opengaat. Gelijkgestemden ervaren liefde vanuit de Bron. Gelijkgestemden vinden elkaar in de trilling van het Al.

Elk muziekstuk bestaat uit verschillende tempi, van adagio naar andante, allegretto, allegro, presto en heeft verschillende lagen van intensiteit, van pianissimo tot fortissimo en weer terug naar piano piano. In die verschillende tempi en dynamische lagen kan men elkaar volgen of kwijtraken. Het is dansen op de notenbalk, het is vrijheid vinden in de klank. Gaat de een te snel, dan blijft de ander achter, maar hij staat nog altijd op de notenbalk. 

Elkaar vinden in de muziek elkaar kwijtraken binnen hetzelfde stuk, heeft niks te maken met het verdwijnen van de liefde, allicht alleen met verdwalen. Gun jezelf te verdwalen, net zolang tot je mensen met dezelfde trilling vindt. Gun jezelf te dansen, ook alleen, want dansen op muziek kan immer en altijd. Gun jezelf je te laven aan de liefde, omdat elke toon van de muziek helend is. Wees niet bang te verliezen, want geen scheiding, geen vertrek ~ nee zelfs de dood niet ~ laat liefde verdwijnen. 

Vind de weg terug naar die ene toon, zonder te luisteren. 
Die ene eeuwige toon bevindt zich in je hart. 

Leave a Comment

Your email address will not be published. Required fields are marked *

Scroll to Top