Licht in jezelf

‘t Het nog nooit, nog nooit zo donker west
Of ‘t wer altied wel weer licht (Ede Staal)
 

Zondagochtend hebben Martin en ik Yin & Music gebracht in de Prana Tempel in Leeuwarden. Prana staat voor ‘levensadem’. Adem leven. Dat is wat ik de mensen die bij ons op de mat lagen zag doen. Leven inademen. In het volste vertrouwen dat het leven ADEM is. Dat er licht is, in het hart, ook al is de wereld donker. 

En let wel: de wereld waarin wij op dit moment leven lijkt donker, maar de aarde waarop wij lopen (waarop wij te gast zijn) draagt ons gewoon nog altijd. De zon komt elke dag op. De maan weerkaatst het licht ~ en in het licht van de maan zul je bevrijd zijn. Het blad is van de boom gevallen, maar de boom staat er gewoon nog, diep geworteld in de aarde. De vogels vliegen, aanschouwen dit tafereel waar wij ons nu in bevinden vanuit een ander perspectief. De rode kolen die deze zomer groeiden, staan voor ons klaar in de tuin. Het water stroomt nog altijd in de richting van de zee.   

Focus op de dood brengt focus op het leven. 
Focus op het donker brengt focus op het licht. 
Focus op haat brengt focus op liefde. 
Het is maar waar je de aandacht op richt. 
Immers. 

Ik maak een buiging voor de mensen die gisteren bij ons waren. Wat een GELUK dat we dit nog samen konden delen en naar huis gingen met de mantra in ons hart: 

Ik ben licht
Ik ben leven
Ik ben liefde
So Hum
Ik ben dat

Deze ochtend landde ik opnieuw op deze aardbol en er kwam nieuws binnen. Tot nu toe heb ik telkens gezegd: “This too shall pass” en vond daarin mijn innerlijke rust. Vanochtend stond ik open en kwam het nieuws hard binnen en mijn hart schreeuwde: HET KLOPT NIET!!!!! Wij zijn met kleine stukjes ducktape iets aan het fiksen wat niet te fiksen valt. We proberen een stroom tegen te houden die niet te stoppen is. Het is de ultieme uitnodiging met de stroom mee te gaan, niet ertegenin. Laat het water ons voorbeeld zijn. 

Ik hoor nog mijn vader zeggen toen ik hem vroeg: “Waarom draag je een mondkapje als je weet dat het geen virus tegenhoudt?” Zijn antwoord: “Ik vecht tegen een onzichtbare moordenaar.” Dat raakte me diep.

We worden gevoed met angst. 

Silke (8 jaar) hoorde ik laatst tegen een vriendinnetje zeggen: “Als je angst hebt, moet je dat gewoon vastpakken en naast je neerleggen.” Ze verbeeldde het door in haar hand de angst te laten zien, haar vuist even dicht te knijpen en het daarna van zich af te werpen. Zo simpel is het. Luister naar het kind van de nieuwe tijd…  

Wij redden onszelf door ons te voeden met LICHT. Door ons te voeden met goede, pure, zuivere voeding die de aarde ons schenkt. We hebben suiker te laten staan, want suiker is het vergif op deze aarde. We hebben alcohol te laten staan, want alcohol vertroebelt ons leven en maakt een schim van de pure lichtwezens die wij zijn. 

Ik kies ervoor niet meer in de schaduw te leven.
Ik kies voor levensadem: prana. 
Ik kies ervoor te vertrouwen op de natuur; de cycli van het leven en die gaan gepaard met de dood. 

Sterven en opnieuw beginnen
Sterven en opnieuw groeien
Sterven en weer opbloeien, om de bloem te worden die een glimlach tovert op elk gezicht. 

Het blad van de boom ligt op de aarde en voedt de aarde. Er komt een tijd van rust aan, daar is de winter voor bedoeld. Naar binnen keren, opnieuw, om daar niet met een bang oog naar het nieuws te kijken, maar om ruimte te maken in het hart en te voelen waar het leven om gaat. Liefde. En liefde is delen.

Hoeveel ducktape er dus gebruikt wordt om een onzichtbare moordenaar tegen te houden… Niemand kan ons de liefde ontzeggen, niemand kan ons tegenhouden de liefde te delen. In drievoud, in tienvoud, in duizendvoud. 

Als het lied een naam had, dan zou het LIEFDE heten,
als het lied liefde heet dan zou het over het leven gaan,
als het leven het lied van de liefde is,
dan leven wij het lied van de liefde
en lieft het leven ons. 

Leave a Comment

Your email address will not be published. Required fields are marked *

Scroll to Top