Daar woonde ik, negen jaren geleden. En ik roep altijd dat tijd niet bestaat, maar ai ai, wat gaat de tijd toch vlug. Het weerzien met de groenteboer was warm. Klaas en Riekje stonden me op te wachten. Het voelde als thuiskomen.
Morgenavond ga ik naar m’n vriendin Rixte, met wie ik destijds uuuuuren op balkon en steiger doorbracht. Ik woonde aan het keerpunt van de Elfstedentocht, met uitzicht op een prachtig wit bruggetje en een oude molen. Schaatsers zagen we nooit, maar de plek bleef even magisch. Mooie tijden. Teruggaan, is ook mooi 🙂
Aan de bak!
De rest van de week mag ik aan de bak. En dan niet DE fiets, maar DE schrijverij. Van Dokkum bus ik mijzelf morgen naar Oosterbierum (andere kant van Friesland…), van Oosterbierum bus ik naar Britstown (jeej! even naar mijn huis zonder wielen! Liefde!), en van daaruit ga ik naar Emmeloord. Dan weer terug naar Dokkum. Zou ik dat allemaal op de bakfiets doen, dan ben ik eind volgende week pas in de polder…