Onder het motto: ‘Davinckie doet duurzaam ~ en heeft nog een lange weg te gaan’, plaats ik blogs over de stap mijn groene grastuin om te toveren tot een permacultuurtuintje. Voor degenen die nog niet met de term ‘permacultuur’ bekend zijn: ‘Het doel van permacultuur is een samenwerking tussen de mens en haar omliggende natuur, gericht op een lange termijnoverleving van beide. (…) Permacultuur is ontwerpen met de natuur en beschouwt de mens hierbij als onderdeel van het ecosysteem, niet als iets wat ernaast of erboven staat.’ (Bron: www.permacultuurnederland.nl / ‘Permacultuur, ontwerpen met de natuur, door: Douwe Beerda)
Laat vooral duidelijk zijn dat ik (nog) een volkomen leek ben op dit gebied. Juist daarom wil ik dit proces beschrijven. Ik wil graag laten zien hoe dit pad me vergaat, waar ik tegen aanloop en wat ik gaandeweg leer. Ik zie hoe onvoorzichtig en onnadenkend we met de wereld omgaan. Tegelijkertijd weet ik niet zo goed hoe ik dat kan veranderen. In de jaren ’80 zeiden ze: “Een beter milieu begint bij jezelf.” Nu ja. Laat ik daar dan maar mee beginnen. Ik heb Guy Cotemans een mailtje gestuurd: www.permacultuurnatuurlijk.nu. En daar stond hij, op m’n stoep. Dat was de eerste stap naar een duurzaam Vinckje.
Rondslingerende aardappelen
Guy bukt en pakt achter in m’n tuintje een aardappel tussen het loof vandaan. “Kijk, er groeien hier ook aardappelen boven de grond”, lacht hij. “Wa doe die hier?”, en hij kijkt van de aardappel naar mij. Je moet weten: Guy is vanuit België geëmigreerd naar het Friese land. Nu dacht ik altijd dat ik als westerling al goeie import was; maar dit is een ECHTE. Hoe zou het klinken als hij Fries zou spreken, vraag ik me af. Zou dat kunnen? Dit terzijde. We hebben net deze ochtend kennis gemaakt. Dan vraag je nou ook niet direct: “Hey leuk, je komt uit België, zeg eens Agoeie!?” (Maar wat zou het mooi zijn, met een zachte g ~ ‘Achoeie’. It soe grif in moaie klank jaan oan de Fryske taal!)
“Eh, die heb ik hier laatst neergegooid.”, zeg ik. En ik hoor ook zelf dat dit best een gek antwoord is. Guy draait de aardappel nog eens om in zijn hand. “Maar die kun je nog gewoon eten. Die is nog gewoon goed.” Wat hij niet weet, is dat ik soms vanuit mijn huis een aardappel, een tomaat met een beurs plekje, een wortel met bruine vlekken heel hard de tuin ingooi. In de richting van het compostbultje. Ergens in het gras zag ik ook nog een tomaatje liggen. Hoopte al dat Guy die niet zou zien. (Gek hè, dat wanneer er iemand bij je is die je nog niet goed kent, je ineens je gewaarword van je eigen onhebbelijkheden.)
Les 1
‘Sodemieter niet alles zomaar weg, al helemaal niet als het nog eetbaar is.’
De aardappel had zijn weg naar de achtertuin gevonden omdat hij in een ton zat waar één verrot broertje bij in had gezeten. En ik weet niet of u wel eens een rotte aardappel van dichtbij hebt geroken, zo eentje die de anderen ook al een beetje vochtig heeft gemaakt, maar bij mij leidt dat met mijn sterk ontwikkelde neusorgaan onherroepelijk tot kokhalzen. Ergo: weg met die stinkzooi.
Guy keek naar de gezonde aardappel die onlangs met een grote boog in de richting van de composthoop een laatste vlucht had gemaakt. (…) De permacultuurman liet ‘m weer uit z’n hand vallen. Ik weet niet wat hij erbij dacht. Maar het leuke aan zo’n moment is, dat je als leermeester verder niets hoeft te zeggen. Ik had blosjes van de gure wind op mijn wangen, laten we het daar maar op houden.