Dacht je dat de winter voorbij was, komt er nog een staartje aan. Ik vind alles best, zolang ik de ijzers maar kan onderbinden, maar zo ver is het nog niet. Het water stroomt al golvend voorbij. Oostenwind. Guur. En de sneeuw waait horizontaal voor m’n ramen langs. It giet nog net oan. Voor mijn mede-vincken die echte vleugels hebben hang ik maar weer nieuwe vetbolletjes op. Ik moet de thermobroek weer aan op de fiets en ik zie aan hun bolle verenpak dat ze het ook koud hebben. En van kou krijg je trek.
Nu liep ik laatst door de Aldi en zag daar een doos VOL met vetbollen. Vijf euri. Dat scheelt nog al in prijs met de dorpssuper die er (ondanks hun reclame) olifantenprijzen op nahoudt. Dus ik jets die bak in m’n karretje. In mijn sas doordat ik nu voor de rest van de winterperiode ongetwijfeld genoeg voedsel heb voor m’n birdies.
WIE schetst mijn verbazing? De vogel. En niet alleen mijn naamgenoot, ook de mus, de pimpel- en de koolmees. Ja, zelfs de grote bonte specht die (als het ECHT goed koud is) aan m’n bollen komt hangen. Let op: ze vreten niet van de Aldi-bollen. Stelletje decadente omhoog gevallen paradijsvogels!
Nu denk ik vaak aan een vriend van me, die in een koekjesfabriek werkte. Daar stopten ze koekjes in een doosje waarop een mooie merknaam prijkt en koekjes in een doosje zonder merknaam. Het ene doosje wordt verkocht voor 3,50 en het andere doosje voor 99 cent. IN DIE DOOSJES ZITTEN ECHTER DEZELFDE KOEKJES!
Welnu, terug naar het verenspektakel voor m’n huis. Grote vraag is: ZIJN die vetbollen nu daadwerkelijk anders? Dat moet haast wel. Ik denk niet dat de mussen bij de buren overleg hebben: “Heb je gezien wat die Vinck voor ons heeft opgehangen? Van dat pauperspul van de Aldi! Blweeeh. Links laten liggen! Staaaaken!”
Ergo: de verpakking doet veel voor de verbeelding van de mens. Als iets er mooi uitziet, dan willen we het kopen, ongeacht of in het andere (goedkopere) pakje hetzelfde zit. Maar, de vogel laat zien dat echte kwaliteit onderscheidend blijft. Je kunt iets nog zo mooi verkopen, maar als het mooi verpakte bagger is, dan val je op een dag door de mand. De fijnproevers laten je links liggen. Als iemand mij dus vraagt ‘even een teksie te typen’, dan zeg ik: “Nee. Ik typ geen teksies. Ik interview, doe onderzoek, ik maak contact, ik schrijf, ik koppel terug, ik herzie en ik schrijf…” Dat is mijn vak.
Gelukkig pretendeert de Aldi helemaal niets. Dat ze dus pauperbolletjes verkopen past precies in het plaatje. Authenticiteit verkoopt ook. Alleen jammer dat er niet van gegeten wordt.