Bijna twee jaar geleden kreeg ik het aanbod een yogaschool over te nemen. Dat voelde als een geschenk uit de hemel! Een duwtje van het universum! Niet dat ik ooit ambieerde een eigen yogastudio te hebben, maar: ik geloof altijd dat wat op je pad komt, daar niet voor niets op komt. Dat heb je aan te kijken en te doorleven. Dit was een onverwacht cadeau dus! Ik zag al voor me dat ik op het Hieros Gamos Festival zou kunnen zeggen – als me gevraagd zou worden wat ik doe: “Ik heb een eigen yogastudio.” (In gedachten hoorde ik de Oh’s en Ah’s al door de festivaltent klinken!)
Ik zei daarom volmondig: JA! tegen degene die mij de studio wilde verkopen. In de voorbereidingen van de overname leerde ik dat op een mat zitten om yin yoga te delen (Aum, zen, stilte & rust) iets heel anders is dan een zaak overnemen waar al zes yogi’s lesgeven. Van de weeromstuit was ik bezig met financiële zaken, accountant-adviezen, online betaalsystemen, nieuwe website, een grote openingsmanifestatie en kennismaking met andere docenten die daar al heel lang hun yoga-spirit brachten.
Ik had allang volmondig JA! gezegd, maar mijn hart begon langzaamaan Nee! te fluisteren. Ik weigerde te luisteren. Want wie jA zegt, moet namelijk ook Bee zeggen. (En niet Nee.)
Vlak voor de overname-datum werd een landelijke lockdown aangekondigd… Ik zou een studio overnemen die direct van hogerhand gesloten werd. Mijn hart was ondertussen gestopt met fluisteren en riep heel hard: “Mick! NEE!” Ik kon daar niet langer omheen, dus… ik trok de stekker eruit. Om twee voor twaalf.
Zwaar klote voelde ik me. Alles kwam voorbij: belofte niet nakomen, ja zeggen – nee doen, ontvriend worden, duimpjes naar beneden. Schreeuwende krantenkoppen: ‘Marieke Vinckers zegt JA!, maar doet NEE!’ Tot overmaat van ramp beloofde ik nog wel mijn yogasessies te komen geven als de studio uiteindelijk weer open zou gaan, maar bij thuiskomst voelde ik opnieuw: ‘Nee, echt, dit pad is gelopen. Dit is niet mijn plek…’
Ik ben meer een Yoga-Nomade.
Dus (opnieuw!) had ik JA gezegd en deed ik NEE. Binnen één week!
Ik heb daar nu bijna twee jaar over mogen contempleren.
Als ik denk aan hoe ik in die periode heb gehandeld, kan ik me nog steeds wel rot voelen. Tegelijkertijd heb ik in dit leven maar naar 1 stem te luisteren ~ en dat is de stem van mijn hart. Had ik die destijds niet gevolgd, dan zat ik nu met een studio op een vaste plek waar ik meer ondernemer was dan yogi.
Als ik één ding heb ontdekt, is het De Ontdekking van het Ego.
De allereerste keer dat mij het aanbod werd gedaan, heb ik de gesprekken in mijn geest duidelijk gehoord. Ik was gevleid. Ik zag het wel voor me. En elke keer dat tegen me werd gezegd: “Jij KUNT dit! Jij wordt het gezicht van deze plek!”, dacht ik: ‘YES! Natuurlijk! Vinckie! Jij KUNT dit! Jij wordt het gezicht van deze plek!’ Mijn harembroek groeide er gewoon een beetje van.
Maar mijn harembroek noch mijn gezicht horen niet bij een plek.
Als ik IETS heb geleerd in deze bizarre tijd, is het dat mijn hart vrij is. Dat ik kan gaan en staan waar ik wil. Dat ik NEE mag zeggen waar ik JA heb beloofd. Dat ik een vrije wil heb. Dat ik vrij ben om mijn eigen keuzes te maken. Dat ik van gedachten mag veranderen. Daarvoor ben ik mens.
Ook heb ik geleerd dat mijn hart ECHT aangeeft als iets niet goed voor mij is. Het is voelbaar in mijn hele lichaam, als een lichte trilling, alsof iets me zachtjes wakker schudt. Als mijn geest (ego) ondertussen al had bedacht dat het juist een HEEL goed plan was, dan vraagt het een beetje extra moed – maar vooral ook diepe nederigheid – om weer van dat plan af te stappen.
Nog bijna wekelijks is deze episode in mij aanwezig. Het hoofdstuk is allang omgeslagen, maar ik blader gek genoeg toch telkens nog even terug en dan voel ik verdriet over hoe het allemaal is gegaan. Dan voel ik ook het gemis van degene die mijn leermeester was in dit proces. Ondanks het gemis ben ik dankbaar voor de grote les die ik heb mogen ontvangen:
De Ontdekking van het Ego.
Dat heeft me namelijk dichter bij de stem van mijn hart gebracht. En hoe stiller het in mij wordt, hoe beter ik die stem van mijn hart hoor en hoe meer ik kan glimlachen om dat ego, dat nu eenmaal heel graag gezien wil worden.
De vraag is nu dus of ik dit stuk vanuit mijn ego of vanuit mijn hart heb geschreven 😉