Och, wat heb ik in mijn eigen verhalen geloofd in dit leven ~ en ik heb er best een paar geleefd. De liefdes die ik kende, vierde ik voluit. En als er wat te vieren viel, dan werden er glazen tegen elkaar geklonken, vol bubbels en Belgische bieren! Hoeveel jaren ben ik over mijn grenzen gegaan om mijn evenwichtsorgaan uiteindelijk te laten roepen: “Mick! Creëer balans!” Hoeveel jaren heb ik niet naar mijn lichaam geluisterd, om letterlijk doof te worden voor wat er hardop werd gezegd?
Vrij als een vogel, droomde ik mijzelf een bakfiets in en reed ik daarmee binnen een paar maanden mijn stuit volledig kapot. Elke keer dat ik daarna op een yogakussen plofte, jankte ik weer net zo hard tegen het plafond aan van de pijn. Ik hoor mijn moeder nog altijd liefdevol verzuchten: “Mariek Mariek, waar zit bij jou toch de rem?”
Alle ervaringen: ik draag ze mee, maar… ik BEN die verhalen niet. Je kunt je afvragen: hoe vaak houden we vast aan die verhalen? Hoe vaak identificeren we ons met een kwaal, omdat de pijn ons kwelt? Hoe vaak hangen we niet in een herinnering, terwijl het Hier&Nu allang een ander verhaal vertelt? Hoe vaak gaan we niet terug naar het verleden en voelen we nog steeds de pijn, de hartstocht of het verdriet van een belevenis die allang niet meer bestaat?
Zo geloofde ik heilig in mijn ‘Ik-doe-het-wel-alleen’-verhaal. Ik identificeerde mij met Ramses Shaffey en zong luidkeels mee: “Laat me! Laat me mijn eigen gang maar gaan! Laat me, lahaat me, ik heb het altijd zo gedaan!” En toen was daar Martin. P. Kuipers. Ik had hem benaderd met de vraag of wij onze krachten misschien konden bundelen: mijn stem, zijn muziek ~ in relatie tot yoga & meditatie. Ik vertelde hem (best trots) over mijn leven alleen en vrij achteloos zei hij: “Hey Mika, dat alleen-zijn van jou heh?” Ik keek hem verwachtingsvol aan.
“BULLSHIT!”
Terstond wilde ik hem keihard de Franekervaart in duwen! Wat dacht hij wel!? Tsss. Pf. En Ramses liet zich in mijn geest horen, zong harder dan ooit! Het was Martin die voor het eerst die betekenisvolle zin uitsprak: “Je bent je verhaal niet.”
Ik heb dat heel diep onderzocht. Wie ben ik eigenlijk? Welke verhalen draag ik mee? Blijf ik erin hangen, of laat ik ze los? Welke verhalen draag ik van mijn (voor)-ouders mee? Kan ik die ook loslaten? Ben ik eigenlijk wel zo vrij als ik zeg te zijn? Vinckie de vrije vogel in een bakfiets met een tentje erop…
Yin yoga bevrijdt mij, door alle shit die in mijn lichaam opgeslagen ligt aan te raken in een houding, om het dieper gelegen bindweefsel te laten smelten en daarmee ook de vastgezette emoties los te laten komen.
De dans bevrijdt mij, brengt me terug bij het speelse kind dat ik ben, de beweeglijke vrouw en de free spirit die lak heeft aan wat de wereld van haar denkt.
Adem bevrijdt mij, door lange diepe teugen zuurstof naar binnen te halen en daarmee ruimte in mijn hele wezen te creëren, waarmee ook ruimte ontstaat om zonder woorden oude trauma’s los te laten.
De donkerte in de zweethut, naakt op Moeder Aarde, volledige overgave in de hitte, laat mij opnieuw geboren worden en maakt me vrij van alle verhalen die geleefd zijn.
Precies dit. PRECIES dit, is wat ik iedereen gun.
Je bent je verhaal niet.
Kijk in de spiegel van je ziel en laat los wat jou niet langer dient.
Raak vrij.
Martin en ik organiseren 22,23,24 oktober het weekend: ‘BEVRIJD JEZELF MET YIN, ADEM & DANS.’ We sluiten het weekend af met een zweethutceremonie. Nog altijd houd ik van Ramses Shaffey en zing ik met hem mee, maar ik heb geleerd dat het een keuze is om jezelf te bevrijden: ‘Ik heb het altijd zo gedaan ~ en NU ga ik het anders doen!’
Meer weten?
Check deze link.