Met de komst van Martin – vier jaar geleden – is mijn leven compleet veranderd. Martin kwam namelijk niet alleen; hij nam twee kinderen mee. Jurre en Silke. Nu deel ik sinds jaar en dag mijn zielenroerselen in verhalen online, maar deze twee engelen heb ik nog nooit in een verhaal gebracht. Ik weet nog dat toen Martin en ik in 2018 onze verbintenisceremonie hadden, ik na die tijd een paar foto’s deelde en daarbij heel bewust alleen ons viertjes op de rug gefotografeerd liet zien, uit respect voor de moeder. Ik voelde toen heel sterk dat de confrontatie met de vrouw die ineens zo verbonden is met je eigen kinderen, niet nog een keer via een schermpje naar binnen hoefde te vliegen.
Nu voel ik dat het tijd is om te delen. Ik voel dat het niet langer klopt om deze prachtige kinderen op de achtergrond te plaatsen, juist omdat zij mijn leven zo verrijken. Ik maak een diepe buiging voor hun moeder Kim, die mij om de week haar kinderen toevertrouwt. In Jurre en Silke zie ik een waarachtige mix van haar en Martin. De eerste keer dat ik Jurre zag, dacht ik: ‘WOW! Een evenbeeld van Martin!’ Later ontmoette ik Kim en ik dacht precies hetzelfde. Ik prijs me elke dag gelukkig dat we met zijn drieën zo’n goede relatie hebben, waarin alles bespreekbaar is en we voor elkaar klaarstaan. Ik durf te geloven dat dit voor een groot deel komt door het acceptatievermogen en de vergevingsgezindheid van Kim. Zij is het praktijkvoorbeeld van wat ik pas na jaren mediteren heb geleerd op mijn yogamat:
‘Zijn met wat er is, zonder daarover te oordelen.’
Nu ga ik niet ineens om de week foto’s plaatsen van hoe leuk het weekend was met de kinderen, maar ik wil ze wel graag aan je voorstellen, omdat zij zo’n ontzettend belangrijk deel uitmaken van mijn leven.

Silke, nu acht jaar, is net als haar vader de muzikant in huis. Hoe heerlijk is het als zij mijn native flute pakt en al rondjes wandelend in ons kleine huisje de mooiste melodieën improviseert. En zodra de jongens uit huis zijn, dansen wij samen de kamer door op muziek die zij uitzoekt (gelukkig hoort ABBA daar soms ook bij!) Silke brengt ZON in huis, ze is een knuffelbeer, ze laat me lachen, ze is mijn spiegel en mijn leraar. In haar herken ik die ultieme wens om je eigen weg te gaan en simpelweg te doen wat vreugde brengt!

Jurre, bijna elf jaar nu, is net als zijn vader een denker, een filosoof. Daarbij is hij een sporter in hart en nieren. Perfecte combi, want dan kan dat hoofd af en toe even leeg. Jurre is ongelooflijk ad rem en laat me elke dag lachen door zijn scherpe humor. In het Groot woordenboek der Nederlandse taal zou achter het woord ‘empathie’ Jurre kunnen staan. Hij is mijn spiegel en mijn leraar. Als iemand laat zien dat iets samen doen leuker is dan alleen, dan is hij het.
Boterhammen met pindakaas
Ik weet niet wat het in de diepte met ze heeft gedaan dat zij onverwacht en ongevraagd een leven erbij kregen. Ik weet niet wat het met ze doet nu zij om de week in een andere wereld stappen. Het enige wat ik kan doen is er voor ze zijn. Dat leerde ik van mijn vriendin Marijke, toen deze twee plotseling in mijn leven kwamen. Zij zei: “Het enige wat je hoeft te doen als ze huilend binnenkomen, is ze in je armen nemen en een boterham met pindakaas voor ze smeren.”
In mijn armen. En boterhammen met pindakaas. Zo is het gegaan. Zij hoefden hun plek in mijn hart niet te veroveren, die was er al. Ze hoefden alleen maar thuis te komen. En ja, ik twijfel soms of ik het allemaal wel goed doe. En ja, ik besef elke dag dat ik niet hun biologische moeder ben en dat zij haar missen als ze hier zijn, evenals zij Martin missen als ze daar zijn. Ik vertrouw erop dat we elkaars leven verrijken. Dat het goed is zoals het is. Dat dit de stroom van het leven is, waarin we samen varen, zwemmen en spelen. Om Herman van Veen te quoten: het is rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan.
Lieve Kim en Martin; jullie hebben samen wondermooie kinderen op de wereld gezet en ik ben diep dankbaar dat ik ook van ze mag genieten, van zo dichtbij. Grazie!