Er is een tijd geweest waarin ik structureel om 04.44 uur in de ochtend wakker werd. Als dat je een keer overkomt, schenk je daar geen aandacht aan. Misschien denk je nog: ‘mooie getallenreeks’, meer niet. Maar de kracht zit ‘m in de herhaling. Ik bleef om 04.44 uur aangeraakt worden. Op een goed moment dacht ik: kennelijk moet er iets verteld worden. Vraag me niet waarom ik dat dacht. Vraag me ook niet waarom ik pen en papier pakte… maar vanaf het moment dat ik die pen op het papier zette, begon ik te schrijven.
De vraag is:
Was ik het die schreef?
Of was ik slechts een doorgeefluik? Was ik een instrument om iets door te geven dat vanuit een andere tijdslaag kwam?
In een soort halfslaap ging mijn pen als een razende over dat papier.
Ik kon het haast niet bijbenen. Er stonden op dat papier ook geen punten en komma’s. Het was een lange aaneenschakeling van woorden. Tegen de tijd dat de woordenstroom ophield, viel ik als een blok weer in slaap. De volgende dag, als ik het teruglas, zag ik dat ik het niet was die dit geschreven had. Ja, het was mijn hand. Ja, het was de pen die ik pakte. Maar: het was niet de taal die ik sprak. Iedereen die mijn schrijfwerk kent, weet dat ik korte zinnen gebruik, dat ik schrijf zoals ik praat.
Dit was ancient. Echt danig ouderwets.
Maar wat er stond, was kristalhelder.
Als ik dit soort dingen aan mijn familie vertel, dan krijg ik een 🤨 te zien. Wenkbrauwen opgetrokken en de lippen een beetje op elkaar geperst. Wat kun je ook met zo’n verhaal, als je met beide voeten stevig op de aarde staat? Ik begrijp dat heel goed: helemaal niks.
Antenne
Je mag best weten dat ik het ook lastig vond dat ik een tijd lang boodschappen kreeg vanuit een wereld die ik zelf niet zie. Mijn liefde Martin zei laatst: “Je kunt het zien als een radio, die via de antenne verschillende radiostations kan opvangen. Jouw antenne ontvangt meerdere zenders dan alleen Zender Aarde, Hier & Nu. Je ontvangt woorden uit andere tijdlagen.”
Hier & nu
Voor veel mensen leven we alleen hier & nu. In deze tijdslaag. Op deze plek die Aarde heet. Ik zeg dat ook altijd tijdens mijn yogasessies: “Adem in, hier. Adem uit: & nu.” Want: hier hebben we het te doen. Hier leven we ons leven. Hier doen we onze ervaringen op. Maar door wat ik ervaar, voel ik dat er meerdere plekken waar we kunnen zijn, waar we zijn geweest en waar we naartoe gaan.
Ik heb daarover nooit gepraat. Dat heeft drie redenen:
- Ik tastte zelf in het duister, wat het was wat ik ervoer;
- Ik zette mijzelf in het duister, door (veel) alcohol te nuttigen in het dagelijks leven. Daarmee heb ik heel lang de (verneembare) verbinding zelf verbroken;
- Ik had geen mensen om mij heen die op dezelfde lijn zaten.
De afgelopen jaren is dat langzaamaan veranderd. Ik ben dankbaar dat ik steeds meer mensen ontmoet die hun wenkbrauwen niet optrekken als ik hierover vertel. Nog altijd weet ik niet wat ik heb te doen met boodschappen die ik van verre krijg. Maar voor degene die wil horen wat er door mij heen komt, deel ik berichten van mijn ziel. Dit is een site waarin ik mijn aardse verhalen vertel, maar ook de verhalen die te maken hebben met de wereld die wij niet zien, maar die we (geloof ik) allemaal in ons dragen.