Waar begint het verhaal…

Begint dit verhaal op de dag dat ik zeven minuten voor mijn tweelingbroer de baarmoeder verliet? Plop, daar lag ik. Niet in de armen van mijn moeder, maar na het wegen zo ~ HOP ~ de couveuse in. Of begint dit verhaal de dag waarop ik de filosofie van de yoga begon te bestuderen? Zeven uren lang op de mat zitten, kijkend naar mijn medestudenten, lachend. Niet omdat zij om te lachen waren, maar omdat ik hoopte dat zij mijn lach zouden zien. ‘We moeten het leven toch vooral niet te zwaar opvatten’, lag in die lach besloten. Maar yoga bracht mij naar binnen, yoga bracht mij in mijn bekken; een dal van waaruit ik het leven op een nieuwe manier durfde bekijken. Ik leerde de lach niet langer als facade te gebruiken voor wat ik niet wilde voelen. Ik leerde voelen!

Begint dit verhaal op de dag waarop ik de liefde van mijn levens terugvond? Ik viel daarbij overigens niet direct van mijn stoel. Sterker, ik heb hem geobserveerd en mij afgevraagd waarom hij zoveel sprak… De liefde ontvlamde pas in de dans. En daarna werd mijn leven compleet anders. En compleet. Punt.

Of begint dit verhaal op de vroege ochtend waarin ik in een zweethut zat? Waar ik met mijn naakte lichaam in de schoot van Moeder Aarde na een uur in het pikdonker besefte: ik hoef niet te lachen om te laten zien dat we het leven niet te zwaar moeten opvatten. Het enige wat ik hoef te doen, is zijn.

Het enige wat ik hoef te doen is

zijn

En daarmee kon ik direct mijn droom bosfilosoof te worden laten varen. Die droom ontstond tijdens mijn yogastudie. Lezend over Brahman, Atman en Jiv Atman ~ oneindigheid, manifestatie en de persoonlijke ziel die met dat alles verbonden is ~ dacht ik: ‘Het bos is de plek voor contemplatie. Daar kan ik mij terugtrekken. Laat ik een bos opzoeken en weggaan uit deze maatschappij die me bij tijd en wijle veel te overweldigend is met veel te veel lawaai.’ 

Het is zaterdagochtend 7 juni 2018 06:00

Nakend in het zand, in de hitte van de stenen en het stoom, omringd door vrouwen die zingen en op hun trom slaan, weet ik dat ik hier op deze aardkloot ben gekomen om hier te zijn. Dat is een keuze. Vluchten heeft geen zin. Vechten ook niet. Dit is het leven waarvoor ik heb gekozen. En ik woon aan stromend water waar ik mij naakt in laat glijden en met de stroom meezwem. Dat water fluistert me toe. Troost me. Laat me de diepte van het bestaan voelen.

Ik ben al op de plek waar ik moet zijn
En daar hoefde ik niks anders voor te doen
Dan het slechts te laten gebeuren

Leave a Comment

Your email address will not be published. Required fields are marked *

Scroll to Top