De kracht van stilte… ik proefde haar onlangs weer. En ik moet toegeven: ‘it was ‘a hell of a ride’! Het was mijn eerste Vipassana-retraite. Daarmee ging een lang gekoesterde wens in vervulling. En wie denkt dat een stilte-retraite direct stilte brengt, komt bedrogen uit. Want laat je stilte toe, dan komt eerst het rumoer naar boven. Ik kan je vertellen: mijn bovenkamer is goed gevuld. Daar staat dag en nacht een radiostation op volle toeren te draaien. Minstens 26 zenders! Het mooie daaraan is wel: in mij klinkt altijd ergens muziek! Maar toch… als je stilte wenst en er is altijd innerlijk geluid, hoe ga je daar dan eigenlijk mee om?
Illusie
Het is een illusie dat het denken wordt stilgelegd door simpelweg stil te gaan zitten. Het denken komt op zo’n moment juist naar de oppervlakte. Daar mocht ik zodoende ‘mee zijn’ – en ja: ik hoorde dus mijn eigen stem die altijd bij yoga-&meditatie sessies klinkt: “Wat leeft er op dit moment in je? Laat het er gewoon maar zijn, zonder er te diep op in te gaan.” Na drie dagen dacht ik: “Ja ja ja, bladibladibla! Ik WIL DAT HET DENKEN STOPT!” En ziehier de oorzaak van mijn lijden: ik wilde dat het anders was dan dat het was. WEERSTAND!
Mijn geest was alleen maar gesprekken aan het voeren over de plek waar we wonen en over hoe we het hier (beter) zouden kunnen organiseren met z’n allen. Tot overmaat van ramp had ik mijn telefoon, mijn boeken EN mijn schrift ingeleverd voor ik de stilte indook… dus alles bleef maar rondzingen in mijn hoofd. Ik MOEST een papier hebben… dat was mijn nieuwe overtuiging.
Redding
In de retraite had elke deelnemer een dagtaak. Karma-yoga wordt dat ook wel genoemd. Of SeVa, dat staat voor ‘onbaatzuchtige dienstbaarheid’. Met andere woorden: je zet je in voor elkaar; je leeft samen en iedereen neemt een klusje op zich waardoor de omgeving leefbaar blijft. Mijn klusje was ‘s ochtends om 06.00u de bel laten klinken én het afval opruimen. Zo had ik elke dag een mooie wandeling door de tuin naar de composthoop, gooide ik het afval weg in de container EN…. wist ik dus waar de papierbak stond!! Gjeh gjeh 😏
Zo zag ik mij op dag drie om 05.30u in de papierbak rommelen, om daar (Godzijdank!) (of met dank aan Boeddha) (Allah) (Maria!) (hoe dan ook: dankbaar zat ik op mijn knieën) een LEEG A4’tje uit te vissen! Mijn grote geluk was ook nog dat het vier A4-tjes bleken te zijn die aan elkaar vastgeplakt waren. Mijn redding was nabij! Ik kon mijn hersenspinsels aan het papier toevertrouwen!! Schrijven is mijn ultieme uitlaatklep. Het zou eindelijk LEEG worden in mijn hoofd!
Ultieme illusie
Niets bleek minder waar… ik had het papier volgeschreven – en bij de volgende meditatie (12 uren per dag) stortte mijn geest gewoon weer hetzelfde gesprek over me uit. Amai… HOE dan? Ik zat in een loopje (spreek uit als: loepje, in ‘t Engels). Telkens kwam ik weer op hetzelfde punt uit. Het gesprek hield nooit op.
En hier kwam het punt waarop de kracht van Vipassana-meditatie zijn werk deed. ‘Vi’– staat voor Dieper en ‘passana’ staat voor Zien. Ik kon opmerken dat ik was afgeleid door mijn gedachten. De halve week had ik me daartegen verzet, ik vond het vet irritant dat ik al die gesprekken aan het voeren was. Pas toen ik aanvaardde dat dit nu eenmaal het geval was, verdween mijn weerstand – en direct daarop volgde de innerlijke stilte. Dus ja: ‘Zijn met wat er is’ – is toch werkelijk de sleutel om tot diepere lagen te komen. Een laag waarin ik voelde dat ik die gedachten niet BEN. Ze komen en ze gaan, als een soort kringloop van het bestaan. Ook gaf het me een kijkje in hoe ik mij beweeg in dit leven… dat ik graag GRIP heb op de dingen die gebeuren. (Opnieuw: illusie.) Zoals het is, zo is het. Bovendien: in het Hier&Nu, was er geen probleem. Ik was in die innerlijke gesprekken bezig met iets wat er op dat moment he-le-maal niet was!
Bevrijding
Die lange stilteweek bracht me uiteindelijk op een punt waar ik vol-ledig kon zijn met wat er was… inclusief het Radiostation Vinckie. Daarin liet de stilte van zich horen… terwijl op de achtergrond nog altijd muziek klonk ❤️